Αλέξανδρος Έ ο Κρητικός Πάπας

Στις Καρές Μεραμπέλλου, στην θέση της σημερινής Νεάπολης περίπου, γεννήθηκε το έτος 1339 ο Πέτρος Φίλαργης. Ο μικρός Πέτρος είχε την ατυχία να χάσει τον πατέρα του στην μεγάλη επιδημία πανώλης που μάστιζε εκείνα τα χρόνια την Κρήτη. Το μικρό παιδί περιμάζεψαν και φρόντισαν οι Φραγκισκανοί μοναχοί της Καθολικής μονής του Αγίου Αντωνίου. Ο Πέτρος σεμνός και επιμελής έδειξε έφεση στην μάθηση. Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του καθώς και η απόφασή του να γίνει και ο ίδιος μοναχός, ώθησαν τον ηγούμενο της μονής να στείλει τον νεαρό μοναχό στην Candia, το σημερινό Ηράκλειο και από εκεί στην Βενετία για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Σπούδασε στην Πάντοβα, στην Οξφόρδη, στο Παρίσι. Εκεί γίνεται ο ίδιος Καθηγητής της Θεολογίας. Συγγράφει διάφορα έργα κυρίως στην ελληνική γλώσσα.

Η ιερατική του εξέλιξη υπήρξε ταχύτατη. Το 1386 χειροτονείται Επίσκοπος στην Πιατσέντζα, το 1388 στη Βιτσέντζα, το 1389 στη Νοβάρρα και το 1401 εκλέγεται Επίσκοπος Μιλάνου. Τρία χρόνια αργότερα χειροτονείται Καρδινάλιος και χρησιμοποιείται ως απεσταλμένος της Καθολικής Εκκλησίας στη Λομβαρδία.

Η παραπάνω πορεία με τα στοιχεία ηθικής και επαγγελματικής καταξίωσης, δείχνει το μέγεθος του Ανδρός.

Το διδακτορικό δίπλωμα στη Θεολογία, το αξίωμα Αρχιεπισκόπου του Μιλάνου, ακόμα και η αναγόρευσή του σε Πάπα το 1409, σε μια περίοδο κρίσιμη για την δυτική Εκκλησία, όλα αυτά δεν είναι τόσο ενδεικτικά της προσωπικότητας κα ιτου Μεγαλείου του όσο η θριαμβευτική είσοδος του ως Πάπας Αλέξανδρος Ε' στον Καθεδρικό Ναό της Πίζας, και η θερμή και αυθόρμητη υποδοχή από μέρους του θρησκευόμενου Καθολικού λαού που επιζητούσε από τον νέο προικισμένο Πάπα να φέρει κάθαρση στην κλονιζόμενη από τις έριδες, τα σκάνδαλα και την ανηθικότητα Καθολική Εκκλησία.

Για το έργο του λίγα γνωρίζουμε. Ξέρουμε όμως πως ο Πάπας Αλέξανδρος ο Έ πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ένα χρόνο μετά την εκλογή του.

Κατά την διάρκεια του Βίου του ήταν πάντοτε ήπιος, πράος, γενναιόδωρος, επιρρεπής στη Φιλοσοφική έρευνα. Επιθυμούσε πάντοτε να πείθει με τη δύναμη του διαλόγου και της επιχειρηματολογίας παρά με τη βία, την εξουσία ή με τα όπλα.

Προικισμένος με αγνές προθέσεις, δεν υπήρξε άρπαγας, ούτε εκβιαστής, δεν είχε την απληστία στον πλούτο, ούτε είχε την επιθυμία της επίγειας εξουσίας.

Σοφός, ευσεβής, φιλεύσπλαχνος, αγαπούσε την ήσυχη ζωή, αλλά και το καλό φαγητό, συνήθεια την οποίαν οι κακεντρεχείς την απέδιδαν στην ελληνική του καταγωγή.

Αγαπούσε να λέει για τον εαυτό του ότι υπήρξε ένας πλούσιος Επίσκοπος, φτωχός Καρδινάλιος και ένας ακόμη πιο φτωχός Πάπας.