"Όσο στέκει ο Καλαρείτης θα δυστυχά η Κρήτη..."


Αυτή η παμπάλαια ρήση των κατοίκων της κοιλάδας του Μεραμπέλλου έχει λογικό νόημα μόνο αν εκληφθεί μέσα από ένα συμβολισμό:

"Το βουνό Καλαρείτης (κατ’ ευφημισμόν: καλό όρος) που είναι το όριο της κοιλάδας του Μεραμπέλλου από τα δυτικά, είναι και το φυσικό σύνορο των περιοχών Νεαπόλεως, Βραχασίου και Μιλάτου.
Όσο θα υπάρχει λοιπόν κάτι που θα εμποδίζει γειτονικές κοινωνίες να επικοινωνούν και να ζουν αρμονικά, τόσο θα διαιωνίζεται η δυστυχία στο Νησί."

Δεν είναι βέβαια το βουνό η αιτία της διχόνοιας, μα η στενομυαλιά όσων δεν μπορούν να αποδεχτούν πως μόνο με Αδελφοσύνη και Αλληλεγγύη μπορούν Άνθρωποι και Τόπος να προοδέψουν.



Όσοι χαλκομουζώνονται όλοι χαλκιάδες είναι; (γνωμικό)


Πριν λίγο καιρό κούρεψα τα πρόβατά μου για να εντέχουν την ζέστη του καλοκαιριού, όντας άπειρος δεν τους έκανα όμως και την καλύτερη κόμμωση. Χώρια που ήθελα μια ώρα για το κάθε ένα. Κι αν ακόμα οι άλλοι βοσκοί μηδειούν με το αποτέλεσμα της δουλειάς μου, εγώ για τους δικούς μου λόγους καμαρώνω...

Είμαι όμως πλέον σε θέση τώρα να εκτιμήσω την τέχνη με την οποία κουρεύει ο κουμπάρος μου ο Μελιτακογιάννης: μέσα σε μερικά λεπτά, χωρίς καν να "μπουζάσει" το πρόβατο (να του δέσει τα πόδια δηλαδή μεταξύ τους για να μείνειτο ζώο ακίνητο) το κουρεύει άψογα!
Πετάνε τα χέρια του Γιάννη, μπράβο του...

Η φωτιά του Κλήδωνα στη γειτονιά