-Για κοίτα εκεί κάτω, φίλε Σάντσο Πάντσα, μας παρουσιάζονται τριάντα ή και παραπάνω, θεόρατοι γίγαντες, που μαζί τους λογαριάζω να ανοίξω πόλεμο και να τους πάρω ολονών την ζωή. Γιατί τούτος ο πόλεμος είναι δίκαιος , κι είναι μεγάλη υπηρεσία στο Θεό να ξεκάνει κανείς τέτοια κακή φύτρα από το πρόσωπο της γης.

- Ποιους γίγαντες; Είπε ο Σάντσος Πάντσας.

- Εκείνους που βλέπεις εκεί, αποκρίθηκε ο κύριός του, με τα μακριά χέρια.

-Πρόσεξε αφεντικό, αποκρίθηκε ο Σάντσος, γιατί αυτά που φαίνονται εκεί κάτω δεν είναι γίγαντες, παρά μόνο ανεμόμυλοι. Κι αυτά που τους φαίνονται σαν χέρια είναι οι φτερούγες τους που γυρνώντας στο φύσημα του αγέρα κάνουνε να δουλεύει η μυλόπετρα.

- Πως φαίνεσαι που δεν ξέρεις από περιπέτειες, αποκρίθηκε ο Δον Κιχώτης: αυτοί εκεί είναι γίγαντες, κι αν φοβάσαι τραβήξου πέρα και πέσε να προσευχηθείς, την ώρα που εγώ θα μπαίνω με δαύτους σε άγριο κι’ άνισο πόλεμο…

Μ’ αυτά τα λόγια, σπιρούνησε το άλογό του, τον Ροσινάντε, δίχως να δώσει προσοχή στις φωνές του ιπποκόμου του, που τονέ βεβαίωνε, πως, δίχως καμιά αμφιβολία, ήταν ανεμόμυλοι και όχι γίγαντες εκείνοι πού ‘βλεπε και γύρευε να χτυπήσει.

Μ’ αυτά τα λόγια, σπιρούνησε το άλογό του, τον Ροσινάντε, δίχως να δώσει προσοχή στις φωνές του ιπποκόμου του, που τονέ βεβαίωνε, πως, δίχως καμιά αμφιβολία, ήταν ανεμόμυλοι και όχι γίγαντες εκείνοι πού ‘βλεπε και γύρευε να χτυπήσει.
Όμως αυτουνού του είχε τόσο καρφωθεί στο κεφάλι του πως ήτανε γίγαντες, που ούτε τις φωνές του ιπποκόμου του Σάντσου άκουγε, κι ούτε κατόρθωνε να δει, μ’ όλο που είχε φτάσει πια πολύ κοντά τους, τι πράγματι ήτανε, παρά προχωρούσε φωνάζοντας και λέγοντας:
- Μη φύγετε, άναντρα κι αχρεία πλάσματα, γιατί ένας και μόνος Ιππότης έρχεται καταπάνω σας.
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε λίγος αέρας, και οι μεγάλες φτερούγες άρχισαν να κουνιούνται, που βλέποντάς τις ο Δον Κιχώτης είπε:
- Κι αν ακόμη κουνήσετε περισσότερα χέρια κι από τον εκατόνχειρα Βριάρεο, θα μου το πληρώσετε.
Και λέγοντας αυτά τα λόγια, και ζητώντας μ’ όλη του την καρδιά την συμπάθεια της δέσποινάς του της Δουλτσινέας, και παρακαλώντας την να τονέ βοηθήσει σε τέτοιον κίνδυνο, καλά σκεπασμένος πίσω από την ασπίδα του, και με το κοντάρι έτοιμο καταμπρός, όρμησε με όλο τον καλπασμό του Ροσινάντε, κι έπεσε απάνω στον πρώτο μύλο που βρισκότανε μπροστά του.



Μα καθώς τρύπησε με την λόγχη του κονταριού του το φτερό του μύλου, φύσηξε μεμιάς ο αγέρας και το γύρισε με τέτοια φόρα, πού ‘κανε κομμάτια το κοντάρι, αρπάζοντας μαζί και τ’ άλογο και τον καβαλάρη που κυλίστηκε σε κακά χάλια πέρα στο χώμα.
Ο Σάντσος Πάντσας έτρεξε να τον βοηθήσει μ’ όλο το τρέξιμο του γαϊδουριού του, και όταν έφτασε, τονέ βρήκε σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε να κουνηθεί: τέτοιος ήτανε ο βρόντος που είχε φάει μαζί με τον Ροσινάντε.

- Ησύχασε φίλε Σάντσο, ψιθύρισε ο Δον Κιχώτης, γιατί οι τύχες του πολέμου είναι υποκείμενες περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα σε μια αδιάκοπη αλλαγή – πόσο περισσότερο σα συλλογιέμαι, κι έτσι θα είναι στ’ αλήθεια, πως εκείνος ο μάγος ο Φεστώνας, που μου ‘κλεψε το γραφείο μου και τα βιβλία μου, έκανε και τους γίγαντες να γίνουνε μύλοι για να μου στερήσει την δόξα να τους νικήσω: τόση είναι η έχθρητα που μου κρατεί!
Ο Δον Κιχώτης
Μ. Θερβάντες







Γιορτή της Άνοιξης στις Περονίδες

Σε ένα από τα πολλά Μετόχια του ξηρικού Μεραμπέλλου, τις Περονίδες, τελέστηκε την Πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, μια όμορφη γιορτή. Γιόρτασε η εκκλησία του Αγίου Μάμα, προς τιμήν του Αγίου που από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, τιμάται από τους πιστούς σαν ο Προστάτης των ζώων και της Φύσης. Στην εορτή του την Καινήν Κυριακήν, που φέτος ήταν στις 4 Μαΐου, έγινε ο Εγκαινιασμός της Άνοιξης, της πιο όμορφης και ελπιδοφόρας εποχής σε ένα πανέμορφο τόπο. Όσοι παραβρέθηκαν πέρασαν την μέρα εκείνη κοντά στην ανθισμένη Φύση.
Μερικά από τα παιδιά που παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία ακολούθησαν τον δάσκαλο Γιώργο Μαμάκη που σαν Υπεύθυνος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, δίδαξε στα παιδιά μέσω της βιωματικής μάθησης τις μυρωδιές της Άνοιξης.




ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

(Απόσπασμα από την ομιλία του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού «εις την Καινήν Κυριακήν» στην γιορτή του Αγίου Μάμα την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα την Άνοιξη του 383 μ.Χ.
Στην ομιλία του αυτή ο σοφός Πατέρας της Ορθοδοξίας παρουσιάζει τον Άγιο Μάμα σαν φορέα της Άνοιξης, της νέας εποχής που οι πιστοί καλούν να εγκαινιάσει, και να ανακαινίσει συμβολικά ένα νέο τρόπο ζωής που έχει μόλις ξεκινήσει.)





Ας γιορτάσουμε λοιπόν όλοι μαζί με ότι χρειάζεται και ταιριάζει σε αυτήν την εποχή. Γιατί όλα συντρέχουν γύρω μας για να είναι καλό το πανηγύρι του Αγίου Μάμα και όλη η φύση γιορτάζει μαζί με μας.
Παρατήρησε καλά όσα βλέπεις γύρω σου: η καλύτερη από όλες τις εποχές, η Άνοιξη, συνοδεύει θριαμβευτικά την καλύτερη από όλες τις ημέρες, την Κυριακή και της προσφέρει σαν δώρο ότι καλύτερο, ότι πιο όμορφο και ότι πιό ευάρεστο.
Τώρα ο ουρανός είναι λαμπρότερος. Τώρα ο ήλιος φαίνεται υψηλότερος και πιο χρυσαφένιος. Τώρα της σελήνης ο κύκλος διαγράφεται εμφανέστερα και το πλήθος των αστεριών διακρίνεται καθαρότερα. Τώρα που τα κύματα χτυπούνε και σπάνε στην ακρογιαλιά, απ’ τον ήλιο φεύγουν τα σύννεφα, απ’ την ατμόσφαιρα οι σφοδροί άνεμοι. Τώρα η γη χαίρεται τα φυτά, τα μάτια χαίρονται την βλάστηση.
Τώρα οι πηγές αναβλύζουν γάργαρο νερό. Τώρα τα ποτάμια ξεχύνονται με αφθονία, αφού λύθηκαν από τις παγωνιές του χειμώνα. Και το λιβάδι ευωδιάζει και τα φυτά ανθούν και το χορτάρι κουρεύεται από τα αρνάκια που χαρούμενα πηδούν στα καταπράσινα χωράφια.
Ήρθε η ώρα και το πλοίο ανοίγει τα πανιά του και βγαίνει από το λιμάνι με χαρούμενα ναυτικά επιφωνήματα που τα περισσότερα χαίρεται ο Θεός να τα ακούει. Και γύρω του αναπηδά το δελφίνι, που φυσώντας με πολλή ευχαρίστηση το νερό, το πετάει ψηλά και συνοδεύει τους ναύτες με κάθε ευθυμία.
Τώρα μόλις, ο γεωργός μπήγει στην γη το αλέτρι του κοιτώντας ψηλά στον ουρανό και επικαλούμενος Εκείνον που χορηγεί στις καρπούς. Οδηγεί το βόδι που έχει για όργωμα στο ζυγό και με αυτό σκίζει στην γη βαθύ και γλυκό αυλάκι και χαίρεται ελπίζοντας σε καλή σοδιά. Να και ο βοσκός και ο γελαδάρης. Ρυθμίζουν στις φλογέρες τους και παίζουν μ’ αυτές ποιμενικό σκοπό και τραγουδάνε καθισμένοι σε πέτρες κάτω από σκιερά δέντρα την Άνοιξη που μόλις ήρθε.
Τώρα ο κηπουρός περιποιείται τα φυτά του και ο κυνηγός φτιάχνει καλαμένιες ξοβέργες και κρυμμένος στους θάμνους παρατηρεί το πέταγμα των πουλιών. Και ο ψαράς ερευνά τον βυθό και καθαρίζει τα δίχτυα του καθισμένος σε πέτρα του γιαλού.
Τώρα η ακούραστη μέλισσα, ανοίγει τα φτερά της, αφήνει την κυψέλη της και πετώντας πάνω από ανθισμένα λιβάδια επιδεικνύει την σοφία της, γευόμενη όλα τα λουλούδια. Και μια άλλη μέλισσα οικοδομεί τις κερήθρες, φτιάχνοντας τις εξάγωνες και αντίθετες μεταξύ τους κυψελίδες, εναλλάσσοντας τις ευθείες με τις γωνίες, ένα θαυμαστό έργο υπέροχο και ασφαλές. Άλλη μέλισσα φυλάει το μέλι στις αποθήκες και έτσι το προσφέρει στον φίλο της τον μελισσοκόμο. Μέλι, καρπός γλυκός που δεν χρειάζεται καλλιέργεια. Κάνουν οι μέλισσες αυτό που εμείς, το μελίσσι του Χριστού, έπρεπε να κάνουμε, έχοντας σαν παράδειγμα αυτό το έργο της σοφίας και της φιλοπονίας.
Τώρα τα πουλιά χτίζουν φωλιές και το μεν ένα πάει και έρχεται, το άλλο κλωσάει, και τα άλλα πετούν τριγύρω, το δάσος έτσι αντηχεί απ’ το κελάηδημά τους και κατευχαριστεί τον άνθρωπο.
Τα πάντα υμνούν τον Θεό και τον δοξάζουν με φωνές μυστικές και ανεκλάλητες. Για όλα αυτά, μέσα από μένα τον άνθρωπο, ευαρεστείται ο Θεός. Και έτσι ο ύμνος όλων εκείνων γίνεται και ύμνος δικός μου. Απ’ όλα αυτά μαθαίνω και εγώ να υμνώ τον Θεό.
Τώρα ευχαριστιέται κάθε είδος ζώου και εμείς οι άνθρωποι απολαμβάνουμε την ομορφιά γύρω μας με όλες μας τις αισθήσεις.
Τώρα δε και το περήφανο και αγέρωχο άλογο, επειδή στεναχωρήθηκε όλο τον χειμώνα κλεισμένο στον στάβλο, σπάει τα δεσμά του και ορμά με μανία στην απέραντη πεδιάδα και στολίζεται κολυμπώντας στα ποτάμια.
Και για να συντομεύσω:
Τώρα ήρθε η Άνοιξη της φύσης, ή Άνοιξη η πνευματική, η Άνοιξη για την ψυχή, η Άνοιξη που δεν φαίνεται. Σ’ αυτήν την αόρατη Άνοιξη ας γίνουμε μέτοχοι, αφού όλοι, αλλάξουμε τρόπο ζωής. Έτσι καινούργιοι και ανανεωμένοι θα μεταβούμε στην καινούρια ουράνια ζωή που θα μας χαρίσει ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός.

Γρηγορίου Ναζιανζηνού Έργα, P.G. τόμοι: XXXV – XXXVIII

Η γέννεση της Πέτρας

Μικρός ο άνθρωπος, λίγο το μυαλό του. Δεν φτάνει να καταννοήσει τον κόσμο γύρω του. Έννοιες όπως το "άπειρο" ή ο "χωροχρόνος" είναι ενδεικτικές για το "μέχρι εδώ". Τότε επιστρατεύεται η φαντασία και ο συμβολισμός για να γίνει κάπως αντιληπτό το περιβάλλον γύρω μας.
Ξεκίνησα να γράφω σε τούτο τον Ιστότοπο για τον τόπο μου παρομοιάζοντάς τον με Ταύρο που χυμά! Έτσι αιθάνομαι την γη κάτω απο τα πόδια μου! Τρέχει το νησί μου στον κατήφορο να φτάξει και να αγγίξει την Αφρική. Δύσκολο να το πιστέψουμε, μα έτσι δικαιολογούνται οι σεισμικές δονήσεις που μας ταρακουνούν συχνά - πυκνά. Η παρακάτω εικόνα περιγράφει ακριβώς το ίδιο. Χρειάζεται κι αυτή για πιο πρακτικά μυαλά.

Το έδαφος της Κρήτης διαφέρει απο περιοχή σε περιοχή. Οι γεωλόγοι επιστήμονες το έχουν χαρτογραφήσει σε χάρτες όπως οι παρακάτω. δεν μπορώ να αναλύσω την εικόνα μα μπορώ να προσέξω την διαφορά που έχει απο τις υπόλοιπες περιοχές η άκρη του Μεραμπέλλου στα βορειοανατολικά. Ο χάρτης χαρακτηρίζει το έδαφός της: Πλακώδεις Ασβεστόλιθοι.
Όλο το βορειο-ανατολικό Μεραμπέλλο, απο την Μίλατο μέχρι την Ελούντα και τον Άγιο Νικόλαο, οι κορυφές του όρους Δίκτη και της Σελένας κυριαρχούνται απο αυτό το πέτρωμα. Τις πλάκες ασβεστόλιθου. Την Πέτρα!
Οι πλακώδεις Ασβεστόλιθοι είναι τύπος ανθρακικών πετρωμάτων. Είναι ιζηματογενή, βιογενούς προέλευσης.
Σχηματίστηκαν πριν απο διακόσια πενήντα έως τριάντα εκκατομύρια χρόνια πριν και στην συνέχεια διαλύθηκαν και ανακρυσταλλώθηκαν μέσα στην θάλασσα σε συνθήκες υψηλής πίεσης και θερμοκρασίας σχηματίζοντας τα σημερινά μαύρα μάρμαρα με την χαρακτηριστική κρυσταλλική δομή.

Το πάχος των στρωμμάτων ασβεστόλιθων στην Κρήτη ξεπερνά τα τρία χιλιόμετρα, ενώ σε μερικά σημεία του ξηρικού Μεραμπέλλου φτάνει μέχρι και τα εικοσιπέντε χιλιόμετρα βάθος.


Όταν η Κρήτη κοίτουνταν στον Βυθό του Ωκεανού, στην "Τηθύ," την θάλασσα μεταξύ Ευρασίας και Αφρικής, πριν απο την εμφάνιση του Ελλαδικού Χώρου, κατι μαγικό συντελείτο στην επιφάνειά της:
Όστρακα και σκελετοί ψαριών σχημάτιζαν στρώματα και κάλυπταν τον βυθό. Όλη η θαλάσσια ζωή για δεκάδες εκκατομύρια χρόνια συγκεντρωνόταν εδώ σε ανεπάλληλες στρώσεις.
Ανάμεσά τους υπάρχουν και ενστρώσεις πυριτόλιθων, που επίσης προέρχονται απο σκελετικά στοιχεία θαλάσσιων οργανισμών (πρωτόζωα, σπόγγοι κ.α.) Οι ντόπιοι τα λένε Δρακόνια. Πυριτόλιθοι είναι και τα Ακόνια της Ελούντας.






Στις παραπάνω φωτογραφίες φαίνονται χαρακτηριστικά οι στρώσεις των ασβεστόλιθων.
Το λιγοστό χώμα που τις καλύπτει καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την ανάπτυξη μεγάλων δέντρων.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι: Τα δάση που κάλυπταν τον τόπο μας μέχρι και τους ιστορικούς χρόνους συγκρατούσαν το χώμα.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Νομός μας, το Λασίθι, πήρε το όνομά του απο τα πυκνά δάση που είχε παλιά: (Λασής=Δασής)
Κάποτε όμως τα δέντρα κόπηκαν για να κατασκευαστούν πλοία και κατοικίες. Η γη έγινε σε μεγάλο βαθμό καλλιεργήσιμη.
Φωτιές και υπερβόσκηση απο αιγοειδή απέτρεψαν την αναδάσωση.
Το χώμα παρασύρθηκε στην Θάλασσα και τις κοιλάδες.
Η γη έγινε άγονη και το κλίμα επιδεινώθηκε.
Το ξηρικό τοπίο που συναντούμε γύρω μας είναι αποτέλεσμα μεγάλης περιβαλλοντικής υποβάθμισης.











Ασπάλαθος

Η θέα αυτού του παμπάλαιου, ανυπέρβλητου φράχτη απο κλαδιά ασπαλάθου με ώθησε σν συγκεντρώσω στοιχεία για το άγριο τούτο θάμνο που κυριαρχεί στον τόπο μου.


(Καλυκοτόμη η εριότριχος Calycotome villosa έως ένα μέτρο ύψος, Calycotome Infesta έως τρία μέτρα ύψος,)
Ανήκει στην οικογένεια των Χεδροπών, Ψυχανθών (Papilionaceae)
Το γένος Calycotome περιλαμβάνει αγκαθωτούς θάμνους με παρόμοια άνθη και μικρά φύλλα που χωρίζονται σε τρία φυλλάρια. Έχει νεαρούς κλαδίσκους και τα φύλλα του είναι τριχωτά από κάτω και λεία από πάνω, με κάλυκα στη βάση τους. Τα άνθη είναι κίτρινα σε σχήμα πεταλουδόμορφο και βγαίνουν ανά 2-15 σε δέσμες ή βότρεις, στις μασχάλες των φύλλων. Ο καρπός του είναι χέδρωπας, μικρός, σχεδόν τετράγωνος και είναι σκεπασμένος με γκριζόχρωμες τρίχες. Πρόκειται για παραμεσόγειο είδος και φύεται σε θαμνότοπους χαμηλού υψομέτρου, κυρίως σε ξηρές περιοχές. Ο ασφόδελος έχει ωφεληθεί από τις αλλαγές που έχει επιφέρει ο άνθρωπος στη ζώνη της Μεσογείου: πυρκαγιές, υπερβόσκηση. Τα αγκάθια και η άσχημη γεύση του απωθεί τα πρόβατα και τις κατσίκες και έτσι μπορεί να αναπτυχθεί σε μεγάλους πληθυσμούς. Πρόκειται για φυτό χαμηλού ενδιαφέροντος για τη μελισσοκομία κυρίως λόγω της αδυναμίας των μελισσών να βοσκήσουν στα άνθη του. Οι μέλισσες επισκέπτονται τα άνθη μόνο σε πλήρη νηνεμία.

Με την ονομασία «Ασπάλαθος» το φυτό αναφέρεται από το Διοσκουρίδη. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με τα ακανθωτά κλαδιά του Ασπάλαθου κτυπούσαν και τιμωρούσαν τους τυράννους στον Άδη."Μυθολογικά συνδέθηκε με τη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Τον Αρδιαίο , τύραννο μιας πόλης της Παμφυλίας , καθώς και άλλους τυράννους , όταν εξέτισαν στον κάτω κόσμο την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως , το στόμιο δεν τους δεχόταν. Τότε άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί, αφού τους βασάνισαν , άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στους ασπαλάθους, πριν τους ρίξουν πάλι στα Τάρταρα…















«Επι Ασπαλάθων ..»
Το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη (31/3/1971)βασίζεται σε μία περικοπή του Πλάτωνα που αναφέρεται στην τιμωρία του τυράννου Αρδιαίου . Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 23.9.71, τρεις μέρες δηλαδή μετά το θάνατο του ποιητή, και προκάλεσε μεγάλο πονοκέφαλο στην Χούντα, διότι , πέρα από τον προφανή συμβολισμό του για το αναπόδραστο τέλος όλων των δικτατορικών καθεστώτων, σηματοδοτούσε και μια ανοιχτή πρόκληση για αντίσταση εναντίον του καθεστώτος της δικτατορίας.

"-Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες το κόκκινο χώμα και οι
ασπάλαθοι,
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες , χορδές άρπας αντηχούν ακόμη ..
Γαλήνη
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδίαιο εκείνον;
Μια λέξη στου Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού μου τα αυλάκια,
το όνομα του κίτρινου θάμνου δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή :
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει «τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν τον έσυραν
παράμερα τον κατεξέσκισαν απάνω στους αγκαθερούς ασπαλάθους και πήγαν και τον
πέταξαν στα Τάρταρα κουρέλι» .
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος ."



Φραρό

Λίγο έξω από την Νεάπολη , σε κατάφυτη περιοχή, γεμάτη κυπαρίσσια, αμπελώνες, ελαιώνες και περιβόλια, βρίσκονται τα ερείπια της Μονής του Αγίου Αντωνίου των Φραγκισκανών.
Ο τρόπος που μπορεί κανείς να την προσεγγίσει είναι είτε με τα πόδια,- από τα ωραιότατα μονοπάτια στα νότιά της, είτε με αυτοκίνητο,- στρίβοντας αριστερά πίσω από τις εγκαταστάσεις της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών, στην μέση περίπου της επαρχιακής οδού Νεάπολης – Βουλισμένης.

Η Φραγκισκανή παράδοση της νήσου Κρήτης, ξεκινά από τις αρχές του 1300. Φραγκισκανοί Ιεραπόστολοι επέλεξαν αυτό το σημείο της κοιλάδας του Μεραμπέλλου για να χτίσουν την μονή η οποία κατασκευάστηκε στο πρότυπο όλων των ιεραποστολικών Μονών του Τάγματος των Ελλασόνων Αδελφών (FRATRES MINORES) της εποχής εκείνης.

Η τοποθεσία εκεί ήταν ιδανική μια και το επίπεδο του εδάφους σε συνδυασμό με την τείχιση, τους προσέφερε ικανοποιητικό επίπεδο προστασίας απέναντι σε πιθανές επιθέσεις εναντίον τους, καθώς επίσης το γόνιμο έδαφος και τα πολλά υπόγεια ύδατα τους εξασφάλιζαν ικανοποιητικά αγροτικά προϊόντα για την σίτιση τους. Η ομορφιά δε του τοπίου ευνοούσε τις πνευματικές αναζητήσεις και την ηρεμία που κάθε ταγμένος σε Ιερό σκοπό επιζητεί.
Σ’ αυτούς τους Λατίνους μοναχούς, οφείλεται κατά την επικρατούσα εκδοχή και η ονομασία της ευρύτερης περιοχής του Μεραμπέλλου: Μόλις εκείνοι πρόβαλαν από το όρος Καλαρίτης ερχόμενοι απο την Candia και είδαν την όμορφη κοιλάδα να απλώνεται μπροστά τους αναφώνησαν: -“MIRA BELLO!” (δηλαδή: όμορφη νομή – κλήρος!).
Η Ιεραποστολική Μονή ήταν τειχισμένη για την προστασία της, καταλάμβανε μεγάλη έκταση και αποτελείτο από περιμετρικά κτίσματα, ενωμένα με ψηλό τείχος σε τετράγωνο σχήμα. Στο κέντρο βρισκόταν πλούσιος κήπος με πολλές μεγάλες υπόγειες δεξαμενές νερού.
Σήμερα ο επισκέπτης θα προσπαθήσει αρκετά ώσπου να ανακαλύψει τα σκόρπια στην ευρύτερη περιοχή ερείπια, εκτός από την Εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της οποίας στέκει το Ιερό, ένα στεγασμένο παρεκκλήσι στα αριστερά, με ανασκαμμένους από την εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων τάφους στο εσωτερικό του και μια τμήμα ψηλής αψίδας, ότι απέμεινε από μεγαλύτερο κτίσμα που βρισκόταν πίσω από τους δύο ιερούς χώρους.

Στις Ορθόδοξες Μονές η εκκλησία βρίσκεται στην μέση του μοναστηριακού συγκροτήματος με τον Παντοκράτορα Χριστό στον Θόλο το κέντρο όλων.
Στις Καθολικές Μονές η Εκκλησία βρίσκεται στην περίμετρο του συγκροτήματος. Στα τείχη της. Στο κέντρο βρίσκεται όμορφος κήπος που συμβολίζει την Εδέμ, τον Παράδεισο.
Η μονή αναφέρεται σαν ερειπωμένη ήδη από την εποχή που ο Gerola επισκέφθηκε την Κρήτη.
Διασώζεται σήμερα τμήμα του ιερού της εκκλησίας και παρεκκλήσιο δεξιά του. Αριστερά του Καθολικού, μικρή τετράγωνη ισχυρή λιθοδομή είναι ότι έχει απομείνει απο το ψηλό καμπαναριό. Ο στενός ισόγειός του χώρος χρησιμοποιήτο σαν οστεοφυλάκιο.
Ψηλότερα στέκει επίφοβα επιβλητική αψίδα τμήμα μεγαλύτερου καθολικού.
Τα κτίρια αυτά βρίσκονται στο μέσον μιας ευρύτερης περιμέτρου κα ήταν ενωμένα με άλλες συνεχόμενες κατασκευές τις οποίες δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει.

Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε την Μονή της Santa Clara, τυπικό σχέδιο και πρότυπο Φραγκισκανικής Μονής των Ιεραποστολικών χρόνων.

Έτσι πρέπει να φανταστούμε και την Μονή του Αγίου Αντωνίου, στο Φραρό!











Alexander V



Ο Pietro Philarghi, γεννήθηκε το Σωτήριο έτος 1339, στο νησί της Κρήτης, εξ ου και η προσαγόρευσή του : Cretese de Candia.
Εκλέχθηκε Πάπας στις 26 Ιουνίου, 1409.
Πέθανε στην Μπολόνια στις 3 Μαΐου, 1410.
Ήταν ένα άστεγο ορφανό αγόρι από την μικρή Κρητική πόλη Καρές. Ο πατέρας του ήταν μυλωνάς που πέθανε κατά την διάρκεια του μεγάλου λοιμού: της επιδημίας πανώλης, πού έμεινε στην ιστορία γνωστή σαν Μαύρος Θάνατος αφού αποδεκάτισε τον πληθυσμό ολόκληρης της Ευρώπης, κατά τα έτη 1346 – 1352.
( Η Κρήτη επλήγη κατά το έτος 1348, βλέπε πίνακα)

Χωρίς οικογένεια ο μικρός Πέτρος, περιήλθε υπο την προστασία των Capuchin friar , των Φραγκισκανών Ελασσόνων Αδελφών, από τους οποίους έλαβε τη στοιχειώδη εκπαίδευση και καθοδήγηση βάσει των οποίων έγινε και ο ίδιος φραγκισκανός στην ηλικία των 18 ετών, στο Κρητικό ιεραποστολικό Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στις Καρές .
Αργότερα μετακινήθηκε στην Μονή του Αγίου Φραγκίσκου του CANDIA, στο σημερινό Ηράκλειο. Η μονή αυτή βρισκόταν εκεί ακριβώς που σήμερα είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης.
Οι πνευματικές ικανότητες και ο ζήλος του φέρελπι νέου ήταν τα πλεονεκτήματα που αναγνωρίστηκαν από το Τάγμα του οποίου οι Αδελφοί ώθησαν τον Πέτρο να ταξιδέψει και να απολαύσει Ανώτερη Ευρωπαϊκή Παιδεία.

Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Oxford και αργότερα στο Παρίσι, όπου διακρίθηκε ως καθηγητής, κήρυκας και συγγραφέας. Είναι ο συγγραφέας ενός πολύ σημαντικού βιβλίου στο οποίο σχολιάζει τις "προτάσεις" του Peter Lombard. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι στην περίοδο του Μεγάλου Διχασμού (1378-1417) που συντάραξε το μίσθωμα της καθολικής Εκκλησίας, ο Philarghi συντάχθηκε με τους επονομαζόμενους "partisans" αντάρτες του Urban VI (1375-89). Αστικού VI (1375-89). Επιστρέφοντας στην Ιταλία, τοποθετήθηκε στην υπηρεσία του Giovanni Galeazzo Visconti , Δούκα του Μιλάνου, όπου ενήργησε ως δασκάλος των γιων του και πρέσβης επί σημαντικών αποστολών.
Με την υποστήριξη του Visconti Μητροπολίτης Piacenza, 1386. Της Vicenza, στο 1387. Της Navoya , in 1389. Και, τέλος, ο Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου, το 1402. Το 1405 ο Πάπας Ιννοκέντιος VII, τον έκανε καρδινάλιο, αποδεχόμενος την ικανότητά του και την φιλία του με τον Visconti επομένου να επωφεληθεί από το γεγονός, επιβεβαιώνοντας εαυτόν ως παπική legate στη Λομβαρδία. Εφεξής η αυτού ιστορία καθίσταται μέρος του εν λόγω Διχασμού.
(Στον χάρτη βλέπουμε την διαίρεση της Παπικής Εξουσίας κατά την περίοδο του Διχασμού)



Στο Συμβούλιο της Πίζας (25 Μαρτίου, 1409) ο Καρδινάλιος Philarghi ήταν ο πρώτος στο Πνεύμα . Κήρυξε την έναρξη sermon , με θερμό Λόγο - καταδίκη των αντιμαχομένων Παπών.
Στις 26 Ιουνίου, 1409, ήταν ομόφωνη η επιλογή των cardinals να τοποθετήσουν τον ικανότερο στον κενό Papal Παπικό Θρόνο . Εκείνου ο αδέκαστος και αμερόληπτος χαρακτήρας, η καταδεκτικότητα, η προσήνεια η πραότητα, η μεγάλη ηπιότητα, η ευρυμάθεια, η θεολογική κατάρτιση, η παγκόσμια εμπειρία, μαζί με το γεγονός ότι αυτός δεν είχε ούτε χώρα ούτε διασυνδέσεις στον Καθολικό κόσμο να τον ευνοούν, ήταν που έδωσαν υπόσχεση δόξας με την Παποσύνη και ειρήνη μέσα στην Εκκλησία. Ο Πέτρος Φίλαργος απο το χωριό Καρές της Κρήτης, χρίστηκε εκείνη την ημέρα Πάπας με το όνομα Αλέξανδρος ο V.
Σύντομα βρέθηκαν όλα τα έθνη να δείχνουν υπακοή και συμπάθεια προς αυτόν, όπως η Ισπανία και η Σκωτία και αρκετές Ιταλικές πόλεις, αν και τα συμφέροντα των οποίων ήταν εγκλωβισμένα στην νομιμότητα του πεισματάρη Benedict XIII.



Ωστόσο, η Παπική του Θητεία θα διαρκέσει μόνο δέκα μήνες. Ο Πάπας Αλέξανδρος ο Έ πέθανε εκεί κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, που οδήγησαν αρκετούς να πιστεύουν πως δηλητηριάστηκε από τον Καρδινάλιο Baldassare Cossa, οποίος τον διαδέχθηκε στον Παπικό Θρόνο με το όνομα John XXIII. ( εικόνα)



Το εγκληματικό αυτό ενδεχόμενο θα φέρει ενώπιον του Συμβουλίου της Κωνσταντίας τον νέο Ποντίφικα, με την κατηγορία ότι είχε δηλητηριάσει τον Αλέξανδρο τον Pisan πάπα. Ο Μιλανέζος γιατρός στον οποίον ανατέθηκε η νεκροψία νεκροτομή ανέφερε πως στο σώμα του αποθανόντος ανιχνεύτηκαν ίχνη δηλητηριώδους ουσίας.



Οι κατηγορίες αυτές δεν αποδείχθηκαν ποτέ. Η μοίρα του Αλεξάνδρου Έ όμως θα είναι ένας από τους μοχλούς που θα κινήσουν την πολυπόθητη κάθαρση και θα σταθεροποιήσουν την νομιμότητα στην Δυτική Εκκλησία.
Το Ρωμαϊκό "Gerarchia Cattolica ", το οποίο πριν από 1906 περιείχε ένα χρονολογικό κατάλογο των Παπών, ορίζεται ο Αλέξανδρος V σαν ο 211ος Πάπας, διαδεχόμενος τον Gregory XII.
Αν Αλέξανδρος ήταν ένας πραγματικός Πάπας ή ένας Αντιπάπας όπως διατείνεται σήμερα το Βατικανό, είναι ένα θέμα στο οποίο χωρά μεγάλη συζήτηση. Άλλωστε η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται. Εκείνο όμως που δεν χωρεί καμία αμφιβολία είναι πως ο ταπεινός Πέτρος Φίλαργης ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα, ένας φωτεινός Αστέρας που μεσουράνησε στην Ευρώπη σε μια δύσκολη και σκοτεινή της περίοδο. Αφησε παρακαταθήκη ήθος, ιδέες και κείμενα- ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν την Ηθική- που ακόμα και σήμερα αποτελούν οδηγούς σπουδών για τους μελετητές της Μεσαιωνικής Ιστορίας.
Το νησί της Κρήτης γέννησε έναν μεγάλο πνευματικό ποιμένα, ένα σεμνό εκκλησιαστικό ηγέτη, ένα λαμπρό φιλόσοφο.






Ο τάφος του θαυμάσια αναπαλαιομένος το 1889, υπό την διεύθυνση του Leo XIII βρίσκεται σήμερα στην βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου στην πόλη της Μπολόνια.




Ελεύθερη μετάφραση από: Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος Ι. Έκδοση 1907.






























Roman Catholic Antipope. He was born Petros Philarges on the island of Crete. He entered the Franciscan order at a young age. While he was studying in Paris the Roman Catholic Church split, known as the Great Schism, which resulted in two Popes. In 1405 Petros was created Cardinal by Pope Innocent VII and spent the majority of his time campaigning for the re-unification of the church. In 1409 the Council of Pisa was held and they elected Petros as Pope Alexander V, deposing the rival Popes Gregory XII and Benedict XIII. Neither Gregory nor Benedict would step down so the election of Alexander V created three popes. Alexander V was Pope for ten months. During this time he received wider support than either of his two rivals and had a good claim to be the legitimate Pope. He died suddenly while he was in Bologna. It is still a matter of debate as to whether Alexander V was a pope or an antipope, but he is not recognised by the Vatican as a pope.