Αλέξανδρος Έ ο Κρητικός Πάπας

Στις Καρές Μεραμπέλλου, στην θέση της σημερινής Νεάπολης περίπου, γεννήθηκε το έτος 1339 ο Πέτρος Φίλαργης. Ο μικρός Πέτρος είχε την ατυχία να χάσει τον πατέρα του στην μεγάλη επιδημία πανώλης που μάστιζε εκείνα τα χρόνια την Κρήτη. Το μικρό παιδί περιμάζεψαν και φρόντισαν οι Φραγκισκανοί μοναχοί της Καθολικής μονής του Αγίου Αντωνίου. Ο Πέτρος σεμνός και επιμελής έδειξε έφεση στην μάθηση. Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του καθώς και η απόφασή του να γίνει και ο ίδιος μοναχός, ώθησαν τον ηγούμενο της μονής να στείλει τον νεαρό μοναχό στην Candia, το σημερινό Ηράκλειο και από εκεί στην Βενετία για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Σπούδασε στην Πάντοβα, στην Οξφόρδη, στο Παρίσι. Εκεί γίνεται ο ίδιος Καθηγητής της Θεολογίας. Συγγράφει διάφορα έργα κυρίως στην ελληνική γλώσσα.

Η ιερατική του εξέλιξη υπήρξε ταχύτατη. Το 1386 χειροτονείται Επίσκοπος στην Πιατσέντζα, το 1388 στη Βιτσέντζα, το 1389 στη Νοβάρρα και το 1401 εκλέγεται Επίσκοπος Μιλάνου. Τρία χρόνια αργότερα χειροτονείται Καρδινάλιος και χρησιμοποιείται ως απεσταλμένος της Καθολικής Εκκλησίας στη Λομβαρδία.

Η παραπάνω πορεία με τα στοιχεία ηθικής και επαγγελματικής καταξίωσης, δείχνει το μέγεθος του Ανδρός.

Το διδακτορικό δίπλωμα στη Θεολογία, το αξίωμα Αρχιεπισκόπου του Μιλάνου, ακόμα και η αναγόρευσή του σε Πάπα το 1409, σε μια περίοδο κρίσιμη για την δυτική Εκκλησία, όλα αυτά δεν είναι τόσο ενδεικτικά της προσωπικότητας κα ιτου Μεγαλείου του όσο η θριαμβευτική είσοδος του ως Πάπας Αλέξανδρος Ε' στον Καθεδρικό Ναό της Πίζας, και η θερμή και αυθόρμητη υποδοχή από μέρους του θρησκευόμενου Καθολικού λαού που επιζητούσε από τον νέο προικισμένο Πάπα να φέρει κάθαρση στην κλονιζόμενη από τις έριδες, τα σκάνδαλα και την ανηθικότητα Καθολική Εκκλησία.

Για το έργο του λίγα γνωρίζουμε. Ξέρουμε όμως πως ο Πάπας Αλέξανδρος ο Έ πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ένα χρόνο μετά την εκλογή του.

Κατά την διάρκεια του Βίου του ήταν πάντοτε ήπιος, πράος, γενναιόδωρος, επιρρεπής στη Φιλοσοφική έρευνα. Επιθυμούσε πάντοτε να πείθει με τη δύναμη του διαλόγου και της επιχειρηματολογίας παρά με τη βία, την εξουσία ή με τα όπλα.

Προικισμένος με αγνές προθέσεις, δεν υπήρξε άρπαγας, ούτε εκβιαστής, δεν είχε την απληστία στον πλούτο, ούτε είχε την επιθυμία της επίγειας εξουσίας.

Σοφός, ευσεβής, φιλεύσπλαχνος, αγαπούσε την ήσυχη ζωή, αλλά και το καλό φαγητό, συνήθεια την οποίαν οι κακεντρεχείς την απέδιδαν στην ελληνική του καταγωγή.

Αγαπούσε να λέει για τον εαυτό του ότι υπήρξε ένας πλούσιος Επίσκοπος, φτωχός Καρδινάλιος και ένας ακόμη πιο φτωχός Πάπας.

Σπίναλόγκα

Η νησίδα Σπιναλόγκα (από τις λατινικές λέξεις spina =περόνα, αγκάθι και longa = μακριά) βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας και στο βόρειο μέρος του κόλπου Μεράμπελλου. Η βραχονησίδα έχει έκτασή 85 στρέμματα και το ύψος της 53 μέτρα, ενώ η αρχαιο-ελληνική της ονομασία είναι Καλυδωνία. Κατά την αρχαιότητα, εκεί υπήρχε το φρούριο των Ολουνιτών, το οποίο είχε χτιστεί προκειμένου να προστατεύει το λιμάνι της αρχαίας πολιτείας Ολούς.

Το 1579 χτίστηκε από τους Βενετούς ένα ισχυρό φρούριο, πάνω στα ερείπια του αρχαίου φρουρίου, που σχεδιάστηκε σύμφωνα με την οχυρωματική πρακτική του προμαχωνικού συστήματος. Το φρούριο αυτό ήταν ένα από τα σπουδαιότερα φρούρια του νησιού το οποίο θεωρούνταν και ήταν απόρθητο. Παρέμεινε στην κυριαρχία των Βενετών και μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους, το 1669. Την περίοδο αυτή χτίστηκαν εκεί και οι εκκλησίες του Αγίου Παντελεήμονα και του Αγίου Γεωργίου. Την περίοδο του κρητικού πολέμου (1645-1669) η Σπιναλόγκα αποτέλεσε καταφύγιο των προσφύγων και των επαναστατών, των λεγόμενων χαΐνιδων, οι οποίοι έχοντας σαν βάση τους τη νησίδα παρενοχλούσαν τους Τούρκους.

Η νησίδα της Σπιναλόγκας ήταν το τελευταίο σημείο της μεγαλονήσου που κατάφεραν να καταλάβουν οι Οθωμανοί, μόλις το 1715. Από την περίοδο αυτή και μετά εξελίχθηκε σε ένα αμιγώς οικιστικό κέντρο. Υπολογίζεται ότι το 1834 κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα 80 οικογένειες ενώ το 1881, 227.

Σήμερα σώζονται αρκετά κτίσματα από την περίοδο αυτή, τα οποία στην πλειονότητά τους είναι διώροφες οικίες περιτοιχισμένες από υψηλούς μαντρότοιχους, και εμπορικά καταστήματα με μεγάλες μαγαζόπορτες και τζαμωτά ανοίγματα. Το 1903, με απόφαση της Κρητικής Πολιτείας, ορίστηκε ως τόπος διαμονής των λεπρών της Κρήτης, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν αποτέλεσε τον τόπα απομόνωσης όλων των λεπρών της χώρας. Το Λεπροκομείο που ιδρύθηκε στη Σπιναλόγκα και λειτούργησε μέχρι το 1957, διέθετε διευθυντή ιατρό, νοσηλευτικό προσωπικό, επιστάτη, καθαριστές, οικονομική υπηρεσία και ιερέα. Οι άρρωστοι κατοίκησαν στα κτίρια του τουρκικού οικισμού, αλλά και σε σύγχρονα κτίρια που κατασκευάστηκαν κατά τη δεκαετία του ΄30. Μεγάλα τμήματα του βενετικού τείχους καταστράφηκαν, το 1939, με δυναμίτιδα προκειμένου να ανοιχθεί ο περιμετρικός δρόμος, που υπάρχει σήμερα στη νησίδα.

Δρήρος

Ο λόφος του Αγίου Αντωνίου (όρος Καδηστός). Στο διάσελο των δύο λόφων της φωτογραφίας βρισκόταν χτισμένη η αρχαία Δρήρος. Ιδρύθηκε τον 12. αιώνα π.Χ. και άκμασε από τα Γεωμετρικά/Αρχαϊκά μέχρι και τα Ελληνιστικά χρόνια.
Οι κάτοικοί της ήταν Δωριείς, που έφτασαν στο νησί από το 1125 π.Χ. και Ετεοκρήτες (γηγενείς Κρήτες). Χαρακτηριστικές είναι οι δίγλωσσες επιγραφές που περιγράφουν την συμβίωση των δύο φυλών.
Από την στρατηγική θέση της πόλης τους, που δεσπόζει της κοιλάδας του Μεραμπέλλου, οι Δρήριοι ήλεγχαν το πέρασμα ανάμεσα στην κεντρική και την ανατολική Κρήτη.
Κατά την διάρκεια της Γεωμετρικής περιόδου (1000 – 700 π.Χ.) η πόλις κατατάσσεται στις σημαντικότερες της Κρήτης μαζί με την Κνωσσό και την γειτονική Λατώ.
Η Δρήρος καταστράφηκε από εμφύλιες συρράξεις.
Οι εναπομείναντες κάτοικοι πιθανόν να μετοίκησαν στο σημερινό χωριό Νικηθιανός που είναι χτισμένο στους πρόποδες του λόφου απο την νότια πλευρά.

Το τέλος της Δρήρου

Τον 3ο αιώνα π.Χ. η Δρήρος περνά σε νέα φάση της ιστορίας της. Κατά τη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων εμφανίζεται πιστή σύμμαχος των Κνωσίων. Γύρω στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ. συμμετέχει μαζί με άλλες πόλεις της Κρήτης στη συνθήκη που συνάπτει η Κνωσός με την ισχυρή Μίλητο της Μ. Ασίας. Όπως φαίνεται από το κείμενο του όρκου των νέων της πόλης στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ., οι σχέσεις της με τις γειτονικές πόλεις Λύττο και Μίλατο ήταν τεταμένες, ενώ και μέσα στην ίδια τη Δρήρο υπήρχαν πολιτικές διαμάχες. Τελικά οι Λύττιοι κατέλαβαν την πόλη στα τέλη του 3ου-αρχές του 2ου αιώνα π.Χ.
Αυτό υποθέτουμε πως ήταν και το τέλος της Δρήρου. Όμως ποιά ήταν η μοίρα της Λύττου; ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε την ακριβή της θέση, κάτι που σημαίνει πως μπορεί να καταστράφηκε απο κάποιους εκ θεμελίων.

Η Αγορά της Δρήρου

Στοιχεία για την αρχαία Δρήρο έχουμε από την ανασκαφή που έγινε το 1917 από τους Έλληνες αρχαιολόγους, Ξανθουδίδη και Μαρινάτο και τους Γάλλους συναδέλφους τους Demargne και Van Effenterre. Ανεσκάφη τότε η Αγορά της, μια τετράγωνη πλατεία 30X40 μ. με 7 σειρές σκαλοπάτια-καθίσματα στα νότια, δυτικά και ανατολικά. Το Πρυτανείο και ο Ναός του Απόλλωνα.
Η αγορά της Δρήρου, που παρουσιάζει κατάλοιπα μινωικής αρχιτεκτονικής, είναι συνεχόμενη με το ναό του Δελφινίου Απόλλωνα γεγονός που δείχνει ότι δεν υπάρχει πια διάκριση μεταξύ μινωικών και δωρικών πυρήνων στους οικισμούς του νησιού. Αυτή η εξέλιξη προϋποθέτει τη συγχώνευση του μινωικού με το δωρικό στοιχείο και τον εξελληνισμό των αυτοχθόνων πληθυσμών.
Στα Ελληνιστικά χρόνια κατασκευάστηκε μια μεγάλη δεξαμενή στο κέντρο της Πλατείας, μέσα στην οποία βρέθηκαν επιγραφές που περιείχαν την πρωιμότερη νομοθεσία σε ελληνική πόλη, (τον Όρκο) καθώς και μια δίγλωσση επιγραφή σε ετεοκρητική και ελληνική γλώσσα.
Άλλο μνημείο που ανασκάφτηκε είναι το πρυτανείο της πόλης.

Ο Όρκος των Δρηρίων

Το 1854 το άροτρο δύο γεωργών από τη Νεάπολη έφερε στο φως την περίφημη επιγραφή με τον όρκο των νέων της πόλης. Οι Τούρκοι κατέσχεσαν το εύρημα και το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο της.
Ο Όρκος είναι σκαλισμένος σε ένα πεσσό, μια τετράγωνη πέτρα με επιγραφή στις τέσσερις πλευρές. Η επιγραφή περιλαμβάνει τον όρκο 180 εφήβων με την αφοσίωση προς την πόλη τους, το μίσος προς τους εχθρούς Μιλάτιους και Λύττιους και την πίστη προς τους συμμάχους Κνώσιους.
Ο Δήμος Νεάπολης έχει δημιουργήσει αντίγραφο του πεσσού.

Ο ναός του Δελφίνιου Απόλλωνα στην Δρήρο

Ο κατεξοχήν λατρευόμενος θεός της Δρήρου ήταν ο Απόλλων, ως Δελφίνιος και Πύθιος.Ο ναός του χρονολογείται από τον8ο αιώνα π.Χ. και δεσπόζει στην Αγορά της πόλης.
Έχει έκταση 80 τ.μ. και σώθηκε σε μεγάλο ύψος (2,5 μ.). Είναι ένας μονόχωρος οίκος με την είσοδο στη στενή βόρεια πλευρά. Στο κέντρο είναι η κτιστή ορθογώνια εσχάρα με δύο βάσεις κιόνων μπροστά και πίσω.
Εδώ ανακαλύφθηκαν τα μοναδικά σφυρήλατα χάλκινα αγάλματα του Απόλλωνα, της Άρτεμης και της Λητούς, (σήμερα εκτίθενται στην αίθουσα XIX του Μουσείου Ηρακλείου). Ενδιαφέρον έχουν και το κτιστό θρανίο όπου έστεκαν τα αγάλματα καθώς και η πετρόκτιστη κασέλα (ο κεράτινος βωμός) που βρέθηκε γεμάτη από τα κέρατα των θυσιασμένων αιγών. Όμοιος βωμός υπάρχει στο ναό του Απόλλωνα στη Δήλο.

Απόλλων, Άρτεμις και Λητώ

Τα τρία αγαλματίδια από τη Δρήρο είναι εξαιρετικά σημαντικά από την άποψη της τεχνικής τους, καθώς είναι τα παλαιότερα στον ελληνικό χώρο, που κατασκευάσθηκαν με σφυρηλάτηση. Όλα είχαν ξύλινο εσωτερικό πυρήνα, επάνω στον οποίο ήταν καρφωμένα τα μεταλλικά ελάσματα, ενώ τα μάτια, που σήμερα παραμένουν κενά, ήταν από διαφορετικό υλικό. Η κεντρική μορφή, ενός γυμνού άνδρα με περίζωμα, ταυτίζεται με τον Απόλλωνα τοξότη. Οι δύο μικρότερες γυναικείες μορφές, με ψηλό πόλο στο κεφάλι, μακρύ διακοσμημένο ένδυμα και επίβλημα στους ώμους, ταυτίζονται με τη μητέρα του, Λητώ, και την αδελφή του, Αρτέμιδα. Τα αγαλματίδια στέκονταν πάνω σε βάση και πιθανότατα ήταν λατρευτικά, καθώς βρέθηκαν σε θρανίο μέσα στο ναό του Απόλλωνα. Σε σχέση με τα προγενέστερα χάλκινα αγαλμάτια των αρχών του 8ου αι. π.Χ. τα σφυρήλατα της Δρήρου είναι πιο στρογγυλά και ογκώδη, καθώς έχει ήδη ξεκινήσει να αναπτύσσεται στην τέχνη η αρχαϊκή ανθρώπινη μορφή με την απόδοση ανατομικών λεπτομερειών και το φυσικό ρεαλισμό

Ο Ταύρος

Ατρόμητος, απρόβλεπτος και Θηριώδης, με εντυπωσιακή δύναμη, ο Ταύρος δεν μπορούσε παρά να γίνει από την απώτερη αρχαιότητα σύμβολο εξουσίας αλλά και λατρείας, αποκτώντας ακόμη και θεϊκή υπόσταση.
Ο ταύρος συμβόλιζε πάντοτε-και εξακολουθεί να συμβολίζει-την αντοχή, τον δυναμισμό της μεγαλοπρεπούς ρώμης και τον έμφυτο δυναμισμό, την ανυπότακτη ανεξαρτησία και την ατέλειωτη γονιμοποιό ενέργεια.

Ο Ταύρος και η Κρήτη

Στην αρχαία Κρήτη ο ταύρος ήταν η ενσάρκωση, το σύμβολο ή το έμβλημα των θεών της δημιουργίας, οι οποίοι κατοικούσαν στον ουρανό ή σε ψηλές βουνοκορφές. Σε όλους τους πολιτισμούς οι θεοί, οι πατέρες των θεών, δημιουργοί του κόσμου και του ουρανού -τα μάτια των οποίων ήταν ο ήλιος και η σελήνη- εμφανίζονταν με μορφή ταύρου ή συνοδεύονταν από ταύρους. Μάλιστα, κάποιοι θεοί εικονίζονταν με κέρατα ταύρου -εικονογραφική παράδοση που διατηρήθηκε έως τη χριστιανική περίοδο. Οι θεοί που προστάτευαν τα αγροτικά ζώα όπως ο Άρης ή ο αντίστοιχος Mars των Ρωμαίων, φορούσαν περικεφαλαία με κέρατα ταύρου.

Αναμφίβολα ο ταύρος είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους ζωικούς συμβολισμούς των γονιμοποιών δυνάμεων του Ουρανού και των θεοτήτων που τον κατοικούν. Οι τελευταίοι παρουσιάζονται, αρχικά, ως θεοί της ατμόσφαιρας, του κεραυνού, της βροχής-των φυσικών, δηλαδή, φαινομένων που ευθύνονται για τη γονιμότητα της γης.

Mε το πέρασμα του χρόνου, οι θεοί αυτοί έχασαν την αυτονομία τους ως προσωποποιήσεις του Ουρανού και απορροφήθηκαν από τη γονιμική λειτουργία της Μεγάλης Μητέρας, της Μάνας Γης. Τους βρίσκουμεαργότερα να είναι σύζυγοι της, ενσαρκώνοντας τον αρσενικό παράγοντα της φυσικής ευφορίας.

Σύμβολο των θεών αυτών είναι ο ταύρος, ο οποίος συνδυάζει την ουράνια με τη σεληνιακή επιφάνεια: σε αυτόν συναντάται τόσο το αρσενικό (επιβήτορας) όσο και το θηλυκό (τα κέρατα του ταύρου παραπέμπουν στην ημισέληνο) στοιχείο της γονιμότητας.


Ο ιερός κόσμος του ταύρου είναι ένας κόσμος μυθολογικός, μυστηριακός , που οδηγεί στις αρχές της ζωής αυτού του κόσμου και επεξηγεί εμμέσως τον ρόλο της φύσης στην διαμόρφωση της ανθρώπινης ζωής. Μέσα, λοιπόν, από το ορατό μέρος της ιστορίας αποκαλύπτεται η εικόνα του ταύρου και η ιδιαίτερη θέση που κατείχε στους μύθους, στις δοξασίες, στις λατρείες, αλλά και στον καθημερινό βίο των λαών αυτών, ιδίως του Κρητικού.

Το ζώο με την άγρια δύναμη που γοητεύει

Ο Ταύρος που από την Εποχή του Χαλκού ήδη, όταν ήταν σε ημιάγρια κατάσταση, αποτελούσε μέρος μιας δύσκολης όσο και προκλητικής δοκιμασίας για τους νέους, αφού το κυνήγι του μπορούσε να αποδείξει χωρίς αμφισβητήσεις τη σωματική υπεροχή τους. Για τους προϊστορικούς ανθρώπους από την Κρήτη ως τη χερσόνησο των Ιβήρων, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολίας, της Ετρουρίας και της Ρώμης, ο ταύρος συμβόλιζε τη δύναμη, τη γονιμότητα του κοπαδιού, της γης, αλλά και την ανθρώπινη ευγονία, ακόμη όμως και την αγριότητα που συχνά επιδεικνύει η φύση.

Αρχαίοι Ελληνικοί Μύθοι και Ταυρική Λατρεία

Πλήθος μύθων της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, συνέβαλαν στην καθιέρωση των διαφόρων λατρειών και δοξασιών του αρχαίου μεσογειακού κόσμου γύρω από τον ταύρο. Άλλοτε με τη θεϊκή του υπόσταση, ως μεταμόρφωση δηλαδή του Δία• άλλοτε ως αντικείμενο παράφορης ερωτικής επιθυμίας και άλογου πάθους, όπως συνέβη με την Πασιφάη που ερωτεύθηκε τον ταύρο του Μίνωα με καρπό του έρωτά τους τον Μινώταυρο• άλλοτε ως αντικείμενο ή σύμβολο λατρείας και άλλοτε ως μέσον επιβολής και διεκδίκησης εξουσίας, όπως συνέβη με τον Θησέα και τον Ηρακλή, ο ταύρος υπήρξε για τον ελλαδικό κόσμο ένα από τα ισχυρότερα σημεία αναφοράς.




Στην Κρήτη διαδραματίζεται ο έβδομος άθλος του Ηρακλή, με τον ήρωα να συλλαμβάνει ύστερα από σκληρή πάλη έναν άγριο ταύρο τον οποίο και μετέφερε στη συνέχεια στις Μυκήνες, ενώ και στον δέκατο άθλο του πρέπει να φθάσει στην άκρη του κόσμου, στη μακρινή Ιβηρία, για να φέρει τα βόδια του Γηρυόνη, αφού η αρπαγή ενός κοπαδιού ζώων ήταν πράξη λεβεντιάς και σωματικής υπεροχής. Και ο αγώνας του όμως με τον αθάνατο ποταμό Αχελώο, που είχε και τη μορφή ταύρου, προκειμένου να σώσει τη Δηιάνειρα, θα πρέπει να εκληφθεί ως μέρος της βασιλικής τελετουργίας του γάμου. Το κέρατο του ταύρου άλλωστε, που θεωρήθηκε βάση της γονιμότητας από τα αρχαιότατα χρόνια, προίκιζε τον υποψήφιο με το βασιλικό αξίωμα εφόσον κατόρθωνε να το αποκτήσει παλεύοντας με το ζώο.

Ο Ταύρος στην Μεσσόγειο

O ταύρος στρέφεται ξαφνικά εναντίον του στόχου του και ορμάει στα τυφλά. Τα κέρατα του μοιάζουν με κεραυνό. Η γη στο βήμα του αντηχεί σαν να έχει ξεσπάσει καταιγίδα στα βουνά. Τα κόκκινα μάτια του και το μουγκρητό του θυμίζουν τον συννεφιασμένο ουρανό πριν την μπόρα. Γιʼ αυτό ο ταύρος συνδέθηκε η ενσάρκωσε τους θεούς των βουνοκορφών. Οι άνθρωποι απηύθυναν ευχαριστίες στον ουρανό θυσιάζοντας προς τιμήν του το πιο ακριβό τους αγαθό: έναν ταύρο ή ένα βόδι. Με τη θυσία έλπιζαν πως απέτρεπαν τη δυσαρέσκεια του θεϊκού ταύρου, που μπορούσε να καταστρέψει ό,τι βρισκόταν στο πέρασμά του. Επίσης, το γονιμοποιό αυτό ζώο θυσιαζόταν, για να ποτίσει με το αίμα του τη γη. Μάλιστα όταν οι ταύροι πέθαιναν, θάβονταν σε χωράφια, για να δώσουν ζωή και να γονιμοποιήσουν τη γη.

Ταυροκαθάψια

Αγωνιστική γιορτή των αρχαίων Κρητών. Κατά την εορτή αυτή, νέοι αθλητές - ακροβάτες , αφού με διάφορα ερεθιστικά μέσα εξαγρίωναν έναν ταύρο, προσπαθούσαν με γυμνά χέρια, είτε να τον συλλάβουν και να τον ακινητοποιήσουν, είτε να πηδήσουν πάνω από τα κέρατά του και να προσγειωθούν πίσω του. Τα ταυροκαθάψια δεν είχαν ως σκοπό το φόνο του ταύρου, όπως οι ταυρομαχίες των μεταγενέστερων χρόνων , αλλά την επίδειξη ρώμης, τόλμης και αθλητικών προσόντων. Οι Κρήτες ακροβάτες της μινωικής εποχής απεδείκνυαν τη δεξιοτεχνία τους αντιμετωπίζοντας άοπλοι, το ατίθασο και άγριο αυτό ζώο σε μεγαλειώδεις τελετές των Μεγάλων Μινωϊκών πόλεων.

Ταυρομαχία σε Αρένα

Από την Live-Pedia.gr:

"Αγώνισμα μεταξύ ανθρώπων και ταύρων που διεξάγεται σε ιδιαίτερο χώρο (πλάθα ντε τόρος = πλατεία των ταύρων, στα ισπανικά) για την ψυχαγωγία του κοινού. Τις πρώτες ταυρομαχίες τις συναντάμε στην Αρχαία Ελλάδα. Τα στοιχεία που βρέθηκαν βεβαιώνουν ότι ήταν πολύ δημοφιλής. Στην Ελλάδα οι ταυρομαχίες είχαν σκοπό να δείξει ο αγωνιζόμενος το θάρρος του, την ψυχραιμία του, την ταχύτητα κίνησής του και τη σωματική του δύναμη. Σήμερα έχει ως στόχο το φόνο του ταύρου.

Οι ταυρομαχίες στην εποχή μας γίνονται μονάχα στην Ισπανία, Μεξικό και Πορτογαλία. Το αμφιθέατρο μπορεί να περιλάβει 14.000-16.000 θεατές. Στο μέσο της πλατείας των ταύρων υπάρχει κυκλική πλατεία που λέγεται αρένα. Αυτή έχει τρεις πόρτες. Από τη μια μπαίνουν οι ταυρομάχοι με τη συνοδεία τους. Αυτοί διακρίνονται σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Επίσης οι επαγγελματίες διακρίνονται σ' αυτούς που αγωνίζονται πεζοί και σ' εκείνους που αγωνίζονται έφιπποι. Από τη δεύτερη πόρτα μπαίνουν οι ταύροι και από την τρίτη βγάζουν τους σκοτωμένους ταύρους.

Η ταυρομαχία διεξάγεται σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση οι βοηθοί ερεθίζουν τον ταύρο με τους κόκκινους μανδύες τους. Στη δεύτερη φάση ο ταυρομάχος καρφώνει στη ράχη του ταύρου ακόντια δύο μέτρων περίπου. Αυτά τρυπούν το δέρμα του ταύρου δύο εκατοστά. Έτσι ο ταύρος τραυματισμένος πια εξαγριώνεται περισσότερο, οπότε στην τρίτη αυτή φάση, τον σκοτώνει ο ταυρομάχος."


Τις περισσότερες φορές... γιατί καμιά φορά όπως και στα περισσότερα βίαια αθλήματα έχουμε και ατυχήματα όπως αυτό της φωτογραφίας.

Περάμπελλα

Ο συνοικισμός πήρε το όνομα του απο τα αμπέλια που υπήρχαν απο παλιά στην μικροσκοπική κοιλάδα που βρίσκεται δίπλα του.
Το μοναστήρι της Παναγίας με τον ομώνυμο Ναό βρίσκεται στο κέντρο του ερειπωμένο.
Δεν έχει μόνιμους κατοίκους.

Χαμένο κλειδί

Το κλειδί μπορεί να χάθηκε μα αυτό δεν θα μας εμποδίσει να αιστανθούμε την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας.
Άχρηστη η κλειδαριά, άχρηστοι οι φράχτες, άχρηστα τα σύνορα. Υποχρέωσή μας να τα υπεβαίνουμε για να γινόμαστε καλύτεροι και να ανεβαίνουμε ψηλότερα.

Υπερβόσκηση

Η εικόνα της κατσίκας που ανέβηκε στην ελιά για να βοσκήσει δεν θα χαροποιήσει καθόλου τον ιδιοκτήτη του δέντρου!
Είναι άλλωστε θρυλικές οι διαμάχες κτηνοτρόφων και γεωργών.
Εμείς όμως απλά θα θαυμάσουμε την ικανότητα αυτού του μυρηκαστικού στην αναρίχηση.